”Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν.”

Τί να πώ? Οτι μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια όταν είδα το Δένδια να αγκαλιάζει τον "φίλο" Τσαβούσογλου?(θα κάνουμε λέει, ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε την Τουρκία...) Να πω ότι κόντεψα να πλαντάξω στο κλάμα όταν είδα άνδρες της ΕΜΑΚ να διασώζουν ένα κοριτσάκι από τα ερείπια? Οτι αισθάνθηκα την ανάγκη να προσευχηθώ στον Υψιστο να σταθεί δίπλα στους αθώους, τις χήρες και τα ορφανά? 

Οτι αισθάνθηκα υπερήφανος όταν ο Τούρκος ΥΠΕΞ μας ονόμασε "καλό γείτονα"? 

Λοιπόν, δεν θα πω τίποτα απ' όλα αυτά. Ισως γιατί στο μυαλό μου στριφογυρίζει διαρκώς η παραπάνω ρήση του Σανταγιάννα. Ισως γιατί με έχει διαποτίσει η ιστορία, ως αγαπημένο μου ανάγνωσμα, από τα παιδικά μου χρόνια. Ισως γιατί θυμάμαι ότι η πρώτη φορά που ήρθαμε σε επαφή με τους Τούρκους ήταν το 1036μ.Χ, στην περιοχή του Ευφράτη, όταν ένα βυζαντινό στρατιωτικό απόσπασμα ηττήθηκε σε μία αψιμαχία με Σελτζούκους επιδρομείς. 

Πέρασαν 1000 χρόνια από τότε...Οσο και αν ξεφυλλίζω στο νου μου τις σελίδες μίας χιλιετούς ιστορίας, δεν μπορώ να βρω μία, ένα έστω μεμονωμένο αλλά καταγεγραμμένο επεισόδιο, στο οποίο να εμφαίνεται απέναντί μας ο τουρκικός ανθρωπισμός. 

Πάντα λεηλασίες, ερείπια, βασανιστήρια, σφαγές, υποδούλωση, πτώματα...

Ο Ελληνας ανθρωπιστής, ο φορέας των αξιών του πολιτισμού, το αιώνιο θύμα του Τούρκου υπανθρώπου, του αιωνίου θύτη! Αν νομίζει κανείς ότι αυτά είναι αποκυήματα του μισοτουρκισμού μου, δεν έχει παρά να διαβάσει λίγη ιστορία παραπάνω μήπως και δει το φώς του! Συνιστώ ανεπιφύλακτα βυζαντινή ιστορία για να γίνει κατανοητό πώς από τα σύνορα του Ευφράτη βρεθήκαμε σήμερα να χάνουμε το Αιγαίο...Αμαντος, Ζακυθηνός, Παπαρηγόπουλος, Αρβελέρ, Ράνσιμαν, Γκρουσέ, Βασίλιεφ, Ουσπένσκυ και πολλοί άλλοι κραυγάζουν μέσα στ' αυτιά σας - "Ξυπνάτε ανόητοι! Οι απέναντι δεν υπήρξαν ποτέ φίλοι σας, δεν είναι φίλοι σας και δεν θα γίνουν ποτέ φίλοι σας!" Δυστυχώς, η άγνοια της Ιστορίας και οι ανόητοι συναισθηματισμοί των αδαών, μας καταδικάζουν πάλι σε νέες σφαγές, νέες λεηλασίες, νέα υποδούλωση...

Προειδοποιώ και δεν συμμετέχω σε αβάσιμους ανθρωπισμούς και αυθαίρετες διαστρεβλωμένες αντιλήψεις μιάς θλιβερής πραγματικότητας. Τις σφαγές και τις λεηλασίες δεν τις έκαναν οι Σουλτάνοι, οι Πασάδες και οι Μπέηδες. Αυτοί, το μόνο που έκαναν ήταν να υποκινούν τη μάζα των "αθώων", των "φτωχών και δύστυχων", των "αναξιοπαθούντων σεισμοπαθών" του Γκαζιαντέπ, του Ισκεντερούν, του Καραμάν-Μαράς...τους μετέτρεπαν πάντα σε όχλο που έκοβε τα λαιμάκια και λεηλατούσε τις περιουσίες των Ελλήνων ανθρωπιστών. Τα ίδια θα γίνουν μεθαύριο με αυτούς που ευχαριστούν σήμερα την Ελλάδα, τους Ελληνες και τις ΕΜΑΚ. Οσο για την ελληνική πολιτική ηγεσία, οι σεισμοί τής έδοσαν μία ακόμη ευκαιρία για να επιδείξει την τουρκοφοβία, την ξενοδουλία και τον ενδοτισμό της, ικετεύοντας τον Ερντογάν "να της κλείσει το μάτι", όλα κρυμμένα κάτω από το μανδύα του ανθρωπισμού που τόσο απλόχερα άλλωστε μας πασσάρουν καθημερινά από τα ΜΜΕξαπάτησης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τραγικές εξελίξεις και η ανάγκη ανασυγκρότησης των πληγεισών περιοχών, θα δώσουν και στην Αγκυρα την ευκαιρία να "ανακρούσει πρύμνα" στα ελληνοτουρκικά και να περάσει από το "θα έρθουμε νύχτα" στην καλή γειτονία και τον "πολιτισμένο διάλογο". Το μέγεθος της καταστροφής υποθέτω ότι θα μας δώσει μερικά χρόνια ανάπαυλας - τα οποία ελπίζω ότι θα χρησιμοποιηθούν προκειμένου να προετοιμαστούμε καλύτερα για τον επόμενο γύρο ο οποίος είναι αναπόφευκτος. Ας μην ξεχνάμε ότι οι παραβιάσεις στο Αιγαίο συνεχίζονται και ότι στη Συρία η τουρκική αεροπορία και το πυροβολκό σκοτώνουν αθώα, πραγματικά αθώα, γυναικόπαιδα...

Γνωρίζω πόσο αντιπαθείς είναι στην κοινή γνώμη ο γνωστός Μακιαβέλλι και ο άγνωστος Σουν-Τσου. Και οι δύο θα μας συμβούλευαν να εκμεταλλευθούμε την ευκαιρία, τώρα που η Τουρκία βρίσκεται κάτω και δεν μπορεί να αντιδράσει ικανοποιητικά, να πραγματοποιήσουμε "πρώτο πλήγμα" και να ξεμπερδέψουμε μαζί της για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια. Αντιλαμβάνομαι, δια της λογικής, πόσο δίκιο έχουν. Δυστυχώς, δεν είμαι τόσο γνήσια κυνικός ή αμοραλιστής για να υποστηρίξω μία τέτοια ενέργεια...Αυτό όμως δεν με κάνει να αισθάνομαι φίλος και αλληλέγγυος με τον εν δυνάμει τουρκικό όχλο, δεν με κάνει να ξεχνώ το 1922, το 1943, το 1955, το 1964, το 1974, το 1996, τον Ηλιάκη, τον Βλαχάκη και τόσους άλλους...

Οχι, γνωρίζω πολύ καλά Ιστορία για να μην βλέπω ότι οι αγάπες και τα λουλούδια με τους γείτονες οδηγούν στην επανάληψη των ιδίων γεγονότων. Δεν θέλω να σκέπτομαι τί θα συνέβαινε αν οι αιώνιοι βάρβαροι έβαζαν το πόδι τους σ' ένα κατοικημένο ελληνικό νησί...αναλογιστείτε την τύχη της Ιμβρου...και της Τενέδου...προπάντων της Κύπρου! 

Πετάξτε απ' τα μάτια σας τα λέπια και αντικρύστε την πραγματικότητα. 

Τό 'λεγαν και οι παππούδες σας..."ο Τούρκος, φίλος δεν πιάνεται"!

Γράφει ο Θεόδωρος Οικονόμου Καμαρινός