Ακολούθησε ο πιο άγριος διωγμός χριστιανών και μουσουλμάνων στη μεταπολεμική Ευρώπη, με μεθόδους από την αιματοβαμμένη… Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο, στην Κίνα. Ο πόλεμος κατά της θρησκείας στην Αλβανία είχε ξεκινήσει με την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Χότζα το 1944, και με το πέρασμα του χρόνου οι πιέσεις στους πιστούς γίνονταν αφόρητες, όμως το διάταγμα του 1967 παρείχε και τη θεσμική κάλυψη στο πογκρόμ του καθεστώτος εναντίον του «οπίου του λαού».
Ο ιερέας Μιχάλης Μπάρκας, από το χωριό Βόβριστα του Αργυροκάστρου, περιέγραψε στο ημερολόγιό του, το οποίο το 1998 παρέδωσαν τα παιδιά του στον Αρχιεπίσκοπο κ. Αναστάσιο, τις τελευταίες ημέρες της ιεροσύνης του: «…26 Φεβρουαρίου 1967. Τέλεσα σήμερα την τελευταία θεία λειτουργία. Αμέσως μετά παρέδωσα τα κλειδιά του ναού στην οργάνωση νεολαίας του χωριού…».
Το «ημερολόγιο» του παπα-Μιχάλη ήταν σημειωμένο πάνω στο ευαγγέλιο της εκκλησίας των Ταξιαρχών, όπου ο παπα-Μιχάλης ιερουργούσε μέχρις ότου το καθεστώς Χότζα την κλείσει για πάντα και τη μετατρέψει σε αποθήκη. Εκεί πρόλαβε και κατέγραψε τις τελευταίες του ώρες ως ιερέα: «Σήμερα ημέρα Σάββατο 4 Μαρτίου 1967 μάς συγκέντρωσε ο δεσπότης τους ιερείς της περιφέρειας στη μητρόπολη και μας είπε να κόψουμε τα γένια και να βγάλουμε όλη τη στολή της ιεροσύνης, να γίνουμε τέλειοι πολίτες, και εμείς εκτελέσαμε τη διαταγή του…».
Μετά έκρυψε καλά το ευαγγέλιο-ημερολόγιο, ώστε να μην το βρουν οι άνθρωποι της μυστικής υπηρεσίας «Σιγκουρίμι», και αποκαλύπτοντας μόνο στα παιδιά του την κρύπτη, τα δέσμευσε ενώπιον του Θεού να το παραδώσουν στην εκκλησία μόλις αυτή επαναλειτουργήσει.
Ο σημερινός ιερέας Ευθύμιος Μπιτζιλής, στο χωριό Δρυμάδες της Χειμάρρας, ήταν παιδάκι όταν μετά το διάταγμα λεηλατήθηκε η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα: «Ο πατέρας μου ήταν παπάς και έλαβε εντολή να ξυριστεί και να πετάξει το ράσο. Παραμονή της λεηλασίας έγινε συγκέντρωση νεολαίας του κόμματος και αποφασίστηκε να πάνε το πρωί και να “καθαρίσουν” τον ναό, αφαιρώντας και καταστρέφοντας τα πάντα. Προτού ξημερώσει, μπήκα κρυφά από μια μικρή πίσω πόρτα, πήρα την εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα και τον Άγιο Επιτάφιο, και τα έκρυψα στη θημωνιά.
Η ζωή του πατέρα μου και όλων μας έγινε κόλαση έκτοτε. Ερχονταν στο σπίτι για να ελέγξουν αν άφησε γένια και αν φοράει το ράσο. Κυκλοφορούσε σπάνια και σε στενό συγγενικό κύκλο, και κάπου κάπου έκανε καμιά βάφτιση κρυφά. Όταν έπεσε το καθεστώς, έβγαλα τα κειμήλια και τα τοποθετήσαμε στην εκκλησία, την οποία είχαν κάνει αποθήκη και έγινα κι εγώ παπάς».
Το 1967 ήταν η πιο μαύρη χρονιά για τους πιστούς, χριστιανούς και μουσουλμάνους, στην Αλβανία του Χότζα. Χριστιανικές εκκλησίες, ορθόδοξες και καθολικές, μουσουλμανικά τεμένη, μετατράπηκαν σε αποθήκες, στάβλους και «πολιτιστικά κέντρα» ή κατεδαφίστηκαν, μοναστήρια λεηλατήθηκαν και έγιναν στρατώνες.
Κάθε θρησκευτική δραστηριότητα απαγορεύτηκε, ο αθεϊσμός έγινε επίσημη ιδεολογία, ιερωμένοι δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή εξευτελίστηκαν, και επί δύο και πλέον δεκαετίες οργανώθηκε, καθοδηγήθηκε και συντελέστηκε η μεγαλύτερη επιχείρηση ξεριζωμού της θρησκευτικής πίστης ενός ολόκληρου λαού. Με την άνοδό του στην εξουσία, ο Χότζα εφάρμοσε στην αρχή πιστά το «σοβιετικό μοντέλο», επιβάλλοντας στην εκκλησιαστική ιεραρχία πειθήνια όργανά του, τα οποία θα εκτελούσαν αδιαμαρτύρητα τις εντολές του.
Δημοσίευση σχολίου