Πολλοί μελετητές αυτών των ιδεολογιών ανιχνεύουν στα θεμέλια τους τον υλισμό ως ένα κατεξοχήν διεθνιστικό και αντί-εθνικό ιδεολόγημα που αρνείται την πραγματικότητα της διαφοροποίησης που απολήγει στις Εθνικές ταυτότητες. Μια βαθύτερη ανάλυση όμως, δείχνει πως στο βάθος ακόμα και της δημοκρατίας βρίσκεται ο παγκόσμιος εξουσιασμός που αναπτύχθηκε μαζί με την εξάπλωση της κοινωνίας του δικαιωματισμού. Είναι αυτή η ανάγκη του εξουσιασμού που έθεσε σε κίνηση, την δημιουργία και επιβολή των αρχών της ως μέσα πολιτικής χειραγώγησης των μαζών.
Από τον καιρό όμως που υπάρχει η ανθρωπότητα, ενάντια σε αυτούς τους παγκόσμιους εξουσιασμούς ορθώνεται η φυσική οργανική δύναμη του Έθνους. Η δύναμη αυτή που δεν θα χαθεί ποτέ, σπάει τα παγκόσμια σιωνιστικά σχέδια, αντιτίθεται στα συμφέροντα των παγκόσμιων εξουσιαστών, ανασύροντας κάθε φορά νέες δυνάμεις από τα βάθη της ταυτότητας και της ιστορίας της. Το Έθνος είναι το άθραυστο κύτταρο της ιστορίας και του πολιτισμού που θα εναντιώνεται εσαεί στην ομοιογενοποίηση ενός επίσης φυσικού παγκόσμιου εξουσιασμού, που αναπτύσσουν διάφορες κοινωνίες. Όποιος νομίζει πως θα σταματήσει ποτέ αυτή η πάλη είναι πέρα για πέρα νυχτωμένος.
Η ιστορία διδάσκει πως κάθε ανθρώπινο σύνολο, που ανέρχεται τα σκαλοπάτια της ισχύος ρέπει από τη φύση του στην παγκόσμια εξουσία, αδιαφορώντας εάν θα καταλήξει σε παγκόσμια τυραννία. Κανένα έλεος και κανένας δισταγμός δεν ανακόπτει αυτή τη κίνηση των ισχυρών προς τον παγκόσμιο εξουσιασμό. Τούτο διδάσκει ο ιστορικός ρεαλισμός, εκτός σε σπάνιες περιπτώσεις στο παρελθόν ή στο μέλλον που η τάση αυτή του εξουσιασμού συντίθεται με μια βαθειά γνώση της ανθρώπινης φύσης και την ανάληψη μιας ιερής εξανθρωπιστικής αποστολής, απελευθέρωσης του ανθρώπου από την αμάθεια, την δυσειδαιμονία και την ετερονομία. Τούτη ήταν κάποτε ή θα είναι στο μέλλον η ένδοξη εποχή του Έλληνα.
Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας εμφανίστηκε ο μαρξισμός – κομμουνισμός ως μια ιδεολογία και πολιτική πρακτική που υποσχόταν την κατάλυση αυτής της πάλης την οποία ερμήνευσε λανθασμένα ως πάλη των τάξεων. Όμως η ίδια η πραγματικότητα διέψευσε τον κομμουνισμό. Παρά την στυγνή τυραννία που επέβαλε όπου εφαρμόσθηκε αυτή η ιδεολογία, κατά των Εθνικών ταυτοτήτων, ανατράπηκε εξ αυτών. Ο κομμουνισμός στην ουσία δεν πολέμησε τον καπιταλισμό όπως διατεινόταν, αφού τον μετέτρεψε από ιδιωτικό σε κρατικό-κομματικό καπιταλισμό κάτω από την πιο απάνθρωπη δικτατορία, αλλά πολέμησε την αρχή του Έθνους και των Εθνικών ταυτοτήτων. Έτσι ο κομμουνισμός υπήρξε στην ιστορία μια μορφή παγκόσμιου εξουσιασμού που σε τίποτα δεν διέφερε από τον καπιταλισμό. Και όπως όλοι οι εξουσιασμοί είχε ως κύριο εχθρό του, το Έθνος.
Ενώ ο καπιταλισμός έδειξε ανοχή στην ύπαρξη των Εθνών υπό τον όρο της απομύζησης των δυνάμεων τους και της πολύμορφης χειραγώγησης τους, ο κομμουνισμός υπήρξε ο απόλυτος αρνητής των Εθνών και ως εκ τούτου ο απόλυτος αρνητής της φύσης του ανθρώπου. Ο κομμουνισμός είναι ένα ακραίο αντί-ανθρωπιστικό ιδεολόγημα μια πνευματική και κοινωνική αρρώστια που ο άνθρωπος καλείται να αποβάλει.
Όμως η σημερινή μορφή του καπιταλισμού, που είναι ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός με μια αθέατη παγκόσμια υπερεθνική κυβέρνηση που τείνει να εξουσιάσει τα πάντα ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε, υιοθέτησε τον σοσιαλισμό και τις διεθνιστικές ιδέες του και εφάρμοσε διεθνώς ένα σοσιαλκαπιταλιστικό μοντέλο με σκοπό την υποβάθμιση και χειραγώγηση των Εθνών τα οποία αφαιμάσσει. Στα πλαίσια αυτού του μοντέλου της παγκόσμιας διακυβέρνησης των τοκογλύφων, ο κομμουνισμός ως ιδεολογική και πολιτική δράση εντός του σοσιαλκαπιταλιστικού συστήματος μαζί με τον φιλελευθερισμό, αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο τους. Διότι είναι η μοναδική δύναμη σε λαϊκό επίπεδο, που κτυπά τον κυριότερο εχθρό του συστήματος, τον αιώνιο εχθρό της παγκόσμιας εξουσίασης, το Έθνος και τις αξίες αυτού.
Η τωρινή μορφή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού μας δείχνει ξεκάθαρα ύστερα από την υιοθέτηση του μαρξιστικού τύπου λειτουργίας, πόσο εύκολα μπορεί να συμμαχήσει με κομμουνιστικές δικτατορίες που στην κορφή της ηγετικής πυραμίδας τους θα βρίσκεται ο θρόνος των χρηματοπιστωτών του κόσμου.
Σε αυτή την έξωθεν τυραννία που ενισχύεται από την επιθετικότητα του κομμουνισμού και των παραφυάδων του, ο Εθνικός Κοινωνισμός καλείται να απαντήσει μέσα από ένα ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα που θα συνταιριάζει την λαϊκή κυριαρχία, με την Εθνική αυτογνωσία και την Εθνική κυριαρχία στον ιερό χώρο της πατρίδος. Τούτο συνεπάγεται τον σεβασμό της κυριαρχίας των άλλων Εθνών, τον σεβασμό των άλλων Εθνικών ταυτοτήτων και την συνεργασία με τα άλλα Έθνη υπό καθεστώς διεθνούς δικαίου. Αυτός ο Κοινωνικός Εθνικισμός που γνωρίζει τα όρια του και την ουσία του, εμποτισμένος με ανθρωπισμό, μπορεί να εξασφαλίσει μια διαρκή ειρήνη και πρόοδο στην ανθρωπότητα.
Ας μάθουν οι εχθροί μας πως ο Εθνικισμός και μάλιστα ο Ελληνικός Εθνικός Σοσιαλισμός, δεν είναι το μίσος προς τα άλλα Έθνη αλλά η αναγνώριση τους και ο σεβασμός τους. Πάνω σε αυτή τη βάση μπορεί να οικοδομηθεί το εγχείρημα μας και η υλοποίηση της κοσμοθεωρίας μας
Κωνσταντίνος Παπαδογιάννης
Δημοσίευση σχολίου