Παρά τη βαναυσότητά του, έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και προσέλκυσε τους καλύτερους αθλητές του ελληνικού κόσμου. Αυτή η εξελιγμένη πειθαρχία επέδειξε έναν συνδυασμό δύναμης, τεχνικής, πολεμικών αρχών και αίσθησης ανταγωνιστικής ακεραιότητας.
Προέλευση του ελληνικού παγκρατίου
Οι ρίζες του ελληνικού παγκρατίου εντοπίζονται στα «βαρέα γεγονότα» των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων, που αποτελούνταν από τρία αθλήματα πάλης. Η Αρχαία Ολυμπιακή Πυγμαχία, αν και βάναυση, θεωρούνταν άθλημα ακεραιότητας όπου εκτιμούνταν ο αμοιβαίος σεβασμός και το δίκαιο παιχνίδι. Η πάλη έγινε μέρος των αγώνων το 708 π.Χ. και θεωρήθηκε επίσης ως τιμητική επιδίωξη. Σημειωτέο, ο φιλόσοφος Πλάτωνας ήταν παλαιστής στα νιάτα του και έλαβε το όνομα «Πλάτων» (που σημαίνει «πλατύς») από τον προπονητή του Αρίστωνα του Άργους λόγω σωματικής διάπλασης.
Το 648 π.Χ., η πυγμαχία και η πάλη συγχωνεύτηκαν σε αυτό που θα γινόταν η πλησιέστερη προσέγγιση στην πάλη σώμα με σώμα χωρίς κανόνες, στον κόσμο του αθλητισμού. Αυτή η σύντηξη δημιούργησε το Παγκράτιο, μια επικίνδυνη μορφή πάλης που επέτρεπε χτυπήματα, κλωτσιές και διάφορες τεχνικές, συμπεριλαμβανομένων κλειδώματος των αρθρώσεων και στραγγαλισμών που στόχευαν τόσο το πάνω όσο και το κάτω μέρος του σώματος. Οι μόνες τεχνικές που απαγορεύτηκαν ρητά ήταν το δάγκωμα και ο τραυματισμός των ματιών.
Το πιο δημοφιλές Αρχαίο Ολυμπιακό άθλημα
Παρά τα λιγοστά στοιχεία σχετικά με την ιστορία του παγκρατίου, συμπεριλαμβανομένων λεπτομερειών για αγώνες και πάλες, είναι ευρέως αποδεκτό ότι αυτός ο τομέας κατείχε τη θέση του πιο δημοφιλούς ολυμπιακού αθλήματος στην Αρχαία Ελλάδα. Χρησίμευε ως η απόλυτη δοκιμή δύναμης και τεχνικής και διατήρησε την ιδιότητά του ως βασικός πυλώνας των Ολυμπιακών Αγώνων για αιώνες. Δεδομένης της περίφημης φήμης του, πιθανότατα συγκέντρωσε τη συμμετοχή πολλών εξαιρετικών αθλητών απ’ όλο τον ελληνικό κόσμο. Πρωταθλητές του Παγκρατίου τιμήθηκαν ως Ολυμπιονίκες, σηματοδοτώντας τη νίκη τους στην Ολυμπία, τίτλος υψίστου κύρους.
Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική παράδοση, οι κανόνες κάθε Ολυμπιακού αθλήματος αποδίδονταν σε έναν ήρωα ή θεότητα. Στην περίπτωση του Παγκρατίου, πιστεύεται ότι επινοήθηκε από τον θρυλικό Έλληνα ήρωα Θησέα. Όπως λέει ο μύθος, ο Θησέας συνδύασε έξυπνα στοιχεία πυγμαχίας και πάλης για να κατατροπώσει τον Μινώταυρο, ο οποίος λέγεται ότι κρύβεται στον λαβύρινθο της Κνωσού.
Μια εκλεπτυσμένη τέχνη
Η εμφάνιση του παγκρατίου πιθανότατα προήλθε από τις στρατιωτικές του τεχνικές, με πολλούς αθλούμενους να υπηρετούν επίσης ως στρατιώτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι το άθλημα βρήκε ιδιαίτερη εύνοια μεταξύ των Σπαρτιατών, οι οποίοι επέτρεπαν το δάγκωμα και το τράβηγμα σε αγώνες μεταξύ των πόλεων, ίσως καθώς συμπλήρωνε την ευρύτερη μαχητική τους εκπαίδευση. Ιστορικά, η ανάπτυξη του παγκρατίου μπορεί να εντοπιστεί μέσα από δύο διακριτές φάσεις: το Άνω Παγκράτιο και το Κάτω Παγκράτιο. Το πρώτο έδινε προτεραιότητα στις τεχνικές ορθοστασίας, επιδιώκοντας την αποδυνάμωση του αντιπάλου μέσω ενός συνδυασμού χτυπημάτων και ρίψεων. Αντίθετα, το δεύτερο έδινε έμφαση στις επίγειες μάχες και στόχευε στην υποταγή μέσω επίθεσης, κλείδωμα των αρθρώσεων και στραγγαλισμό.
Παρά την λανθασμένη αντίληψη του παγκρατίου ως μια βάναυση και απολίτιστη πάλη μέχρι θανάτου (αν και υπήρξαν θανατηφόρες πάλες), στην πραγματικότητα ήταν μια εκλεπτυσμένη μορφή τέχνης. Περιλάμβανε εξελιγμένα στοιχεία εκπαίδευσης, τεχνικής και εμβιομηχανικής κατανόησης, αμφισβητώντας την ιδέα ότι είναι απλώς ωμή πάλη.
Ο Διασημότερος από όλους τους Παγκρατιστές
Από τους επιφανείς Παγκρατιστές, κανένας δεν πέτυχε μεγαλύτερη φήμη όπως ο Αρριχίων ο Φιγαλεύς. Οι θρίαμβοί του τον ανύψωσαν στην ιδιότητα του ημίθεου, σεβαστό για την απαράμιλλη δεξιοτεχνία και ανδρεία του. Εξασφάλισε τη νίκη στην 52η και 53η Ολυμπιάδα το 572 και το 568 π.Χ. αντίστοιχα, ενισχύοντας την κληρονομιά του ως ένας από τους μεγαλύτερους πρωταθλητές του αθλήματος. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της 54ης Ολυμπιάδας το 564 π.Χ. ο Αρριχίων γνώρισε το μοιραίο τέλος του ενώ υπερασπιζόταν το πρωτάθλημά του.
Ο μύθος λέει ότι ήταν ο αντίπαλος του τον είχε πιάσει και τον έσφιγγε ασφυκτικά από πίσω και παραλίγο να χάσει τις αισθήσεις του, αλλά ήταν απρόθυμος να παραδεχτεί την ήττα. Συγκεντρώνοντας τα τελευταία υπολείμματα της δύναμής του, ο Αρριχίων έκανε μια αποφασιστική κίνηση. Με μια ξαφνική έκρηξη ενέργειας, μετατόπισε το βάρος του προς τα αριστερά, έπιασε το πόδι του αντιπάλου του, σπάζοντας τον αστράγαλό του.
Παρά τον αφόρητο πόνο, ο αντίπαλος του Αρριχίων συνθηκολόγησε. Ωστόσο, παγιδευμένος στον ασφυκτικό κλοιό, ο δυναμικός ελιγμός του Αρριχίων οδήγησε άθελά του στο σπάσιμο του λαιμού του, οδηγώντας στον ακαριαίο θάνατό του. Παρόλα αυτά, η λευκή σημαία του αντιπάλου του εξασφάλισε τη νίκη του Αρριχίων, απαθανατίζοντάς τον ως την επιτομή του απόλυτου ιδεώδους ενός παλαιστή μεταξύ των πρωταθλητών του Παγκρατίου: νίκη ή θάνατος.
Δημοσίευση σχολίου