Ένας από τους Έλληνες εκείνους που έπεσαν υπέρ Βωμών και Εστιών το καλοκαίρι του 1974, υπερασπιζόμενος κι αυτός την Κύπρο από τους τούρκους εισβολείς, ήταν και ο Ταγματάρχης του Ελληνικού Στρατού και αθλητής του Ηρακλή Θεσσαλονίκης Γιώργος Κατσάνης.
Γεννημένος το 1934 στο Σιδηρόκαστρο Σερρών, ο Γιώργος Κατσάνης εντάχθηκε στο τμήμα στίβου του Ηρακλή το 1948. Το καλό του αγώνισμα ήταν στα 100 μέτρα, αλλά διακρινόταν τόσο στα 200 μέτρα όσο και στα άλμα εις μήκος. Η ταχύτητά και η αλτικότητά του τον βοήθησαν στη νέα καριέρα που άρχισε στα δεκαοχτώ του, όταν εισήχθη στη Σχολή Ευελπίδων και κατετάγη στο σώμα των καταδρομέων. Το 1973, Ταγματάρχης πια, ζήτησε μόνος του να μετατεθεί στην Κύπρο και τοποθετήθηκε διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς.
Ο Κατσάνης, από την πρώτη κιόλας στιγμή της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, αγωνίστηκε ηρωικά. Εκείνο το βράδυ της 20ης προς 21η Ιουλίου του 1974, οι λόχοι καταδρομών είχαν την διαταγή να καταλάβουν τις παρυφές του υψώματος του Αγίου Ιλαρίωνα, ύψωμα με στρατηγική σημασία, στον Πενταδάκτυλο. Ο Κατσάνης ήταν μπροστά. Διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών. Η εισβολή των τούρκων είχε βρει την 33η Μοίρα Καταδρομών στη Λευκωσία. Στις 20 Ιουλίου, η μονάδα προχωρά στην αποστολή της. Δύο τουρκικά αεροπλάνα χτυπούν την αυτοκινητοπομπή. Συνεχίζουν πεζοί. Εκείνη την νύχτα, με διαταγή του Κατσάνη, οι λόχοι καταδρομών έρχονται σε βίαιη σύγκρουση σε όλο το μέτωπο με τους τούρκους και τους τουρκοκύπριους που βρίσκονταν στην περιοχή. Η σύγκρουση σφοδρή, διήρκησε μέχρι την εκδίωξη και του τελευταίου τούρκου στρατιώτη. Ο αντικειμενικός στόχος, η κατάληψη των παρυφών του Αγίου Ιλαρίωνα, επετεύχθη.
Την επόμενη μέρα, το πρωινό, βρίσκει τον διοικητή της 33ης Μ.Κ., Γιώργο Κατσάνη, να προσπαθεί να εξουδετερώσει την τουρκική αντίσταση, αφού οι τουρκικές δυνάμεις ενισχύθηκαν από αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς, ενώ τα πυρομαχικά της μονάδας έφταναν στο τέλος τους. Σε μια τέτοια αντεπίθεση, ο Κατσάνης τραυματίζεται θανάσιμα, χύνοντας το αίμα του, ως ιερά σπονδή, στον βωμό της Κυπριακής Ελευθερίας. Την στιγμή που ο διοικητής έπεφτε στο έδαφος, συνεχείς ριπές αυτομάτων όπλων έπεφταν βροχή στο σημείο εκείνο για αρκετά λεπτά. Δύο καταδρομείς προσπαθούν επανειλημμένα και απεγνωσμένα να προστρέξουν και να βοηθήσουν τον διοικητή, αλλά οι προσπάθειές τους αποβαίνουν άκαρπες και οι ίδιοι κινδυνεύουν άμεσα.
Ο Γενναίος Πολεμιστής που καθοδηγούσε τους Στρατιώτες του, ο Άξιος Διοικητής τους, δεν ήταν πια μαζί τους. Πέρασε την Πύλη των Αθανάτων, υπερασπιζόμενος μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του την Ελληνικότητα και την Ελευθερία της Κύπρου, προσφέροντας την ίδια του την Ζωή. Στο κενοτάφιό του, που βρίσκεται στον τύμβο της Μακεδονίτισσας, αναγράφεται χαρακτηριστικά: «Σου χρωστάμε την Κερύνεια ελεύθερη. Το σπουδαιότερο, οφείλουμε την ταφή σου. Συγχώρεσέ μας μας για την εγκατάλειψη του άψυχου κορμιού σου. Σ’ αφήσαμε ψηλά στον Πενταδάκτυλο, ανάμεσα στις άγριες κορφές του Αγίου Ιλαρίωνα, στα χέρια των τούρκων. Πίστεψέ μας, πραγματικά προσπαθήσαμε, μα δεν τα καταφέραμε».
Ένας ακόμη Ήρωας του Ελληνισμού, για τον οποίο η αδερφή του αναφέρει χαρακτηριστικά: «Οι γονείς μας ήταν πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη. Τα βράδια του χειμώνα, η μητέρα μας, μας έλεγε ιστορίες το τι τράβηξαν καθώς έρχονταν πρόσφυγες. Κι έλεγε ο Γιώργος που τότε ήταν μαθητής Δημοτικού; «Αχ, βρε μαμά, δεν θέλω τίποτε να κάνω παρά δυο κουβέντες να γράψει η ιστορία για μένα, να πολεμήσω τους τούρκους»!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Δημοσίευση σχολίου