Γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938.
Σε ηλικία 17 χρόνων, αποφάσισε να εγκαταλείψει το σχολείο και εντάχθηκε στην Ελληνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) η οποία μαχόταν ενάντια στον Αγγλικό ζυγό, για την ελευθερία της Κύπρου και την ένωσή της με τη μητέρα πατρίδα, Ελλάδα.
Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 συνελήφθη από τους Άγγλους. Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και η δίκη ορίστηκε για τις 25 Φεβρουαρίου.
Μια μέρα πριν τη δίκη, μπαίνει κρυφά στο σχολείο και αφήνει στην έδρα ένα αποχαιρετιστήριο σημείωμα στους συμμαθητές του:
«Παλιοί συμμαθηταί,
αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι
τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,
το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν' αληθινό.
Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.
Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.»
Στη δίκη του δήλωσε:
Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.»
Τα μεσάνυχτα της 13ης προς 14η Μαρτίου, πριν να απαγχονισθεί, συναντά την μητέρα του για τελευταία φορά. Την αποχαιρετά παρηγορώντας την: «Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα».
Στις 14 Μαρτίου 1957, δεκαεπτά λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, ο Βαγορής "πήρε την ανηφοριά" για το Πάνθεον των Ηρώων. Τάφηκε στον περίβολο των Κεντρικών Φυλακών, στα Φυλακισμένα Μνήματα. Ήταν ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής που απαγχονίστηκε από τους Άγγλους.
Συγκλονιστικό το ποίημα του Φώτη Βαρέλη για την εκτέλεση του ήρωα:
«..– Παρόντες όλοι;
– Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
– Παρόντες, λέει ο δάσκαλος. Και με φωνή που τρέμει:
– Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.
– Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα,
πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης…»
Ο Ευαγόρας στο τελευταίο γράμμα του εγραψε:
«Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα.
Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι.
Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο;
Όλοι πεθαίνουν μια μέρα.
Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα.
Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»
ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ. Αιώνιο σύμβολο πατριωτισμού και ανδρείας.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!
Δημοσίευση σχολίου