Η ήττα των Ιμίων άνοιξε στους Τούρκους τις πύλες του Αιγαίου. Η μόνη διαφορά έγκειται στην αξιοπρέπεια με την οποία δέχθηκαν την ήττα ο Μανουήλ Α' Κομνηνός("Ο Κύρης, ο κυρ-Μανουήλ, πάντοτε την ενεθυμάτο και εμελαγχόλει" σημειώνει χαρακτηριστικά ο χρονογράφος του) και ο Ρωμανός Γ' Διογένης(ο οποίος, ως συνέπεια, έχασε το θρόνο, την όραση και τη ζωή του). Αντίθετα προς τους μεσαιωνικούς ημών Αυτοκράτορες, ο "δημοκράτης", ο σοσιαλ(η)στής και αντιμοναρχικός Σημίτης, ο "μαχόμενος υπέρ των δικαίων του λαού", ο ασκών την εξουσία "υπέρ των αδυνάτων", απεδείχθη όχι μόνο υπαίτιος της ήττας αλλά και κωλοσφουγγάριος της κραταιάς υπερατλαντικής Δυνάμεως στο άρμα της οποίας είμαστε αλυσοδεμένοι από το 1947.
Αντί "να στηθεί στον τοίχο" μαζί με την στρατιωτική ηγεσία, τον Πάγκαλο και το μισό τουλάχιστον υπουργικό συμβούλιο - σε μία ευθέως ανάλογη εκτέλεση εκείνης "των εξ" του 1922 "στου Γουδή" - αφέθηκε ζωντανός και επιδοτήθηκε μάλιστα από το σύστημα για να επανεκλεγεί Πρωθυπουργός και "να μας κουνάει σήμερα το δάχτυλο" - διότι δεν εφαρμόσαμε τις "σωτήριες συνταγές του" για να πάει μπροστά η χώρα...
Το δεύτερο γεγονός έχει να κάνει με το θάνατο(συγγνώμη, τη δολοφονία εννοούσα) του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου Α' το 2008. Η αποδημία του υπήρξε έργο πρακτόρων της ιδίας Δυνάμεως την οποία προσκυνά και γλύφει το πολιτικό μας σύστημα. Της ιδίας Δυνάμεως η οποία, δια της πολιτικής αλητείας που "διευθύνει" τα του τόπου μας, ορίζει τις τύχες και το μέλλον του λαού μας. Καίτοι εκκλησιαστικό πρόσωπο, ο προσφιλής και αγαπητός στο ορθόδοξο ποίμνιο - και όχι μόνο - Χριστόδουλος, ο "Χριστόδουλός μας", διέθετε ηγετικές ικανότητες πολιτικού βεληνεκούς, πολύ πέραν εκείνων της εκκλησιαστικής του ιδιότητος. Φιλόπατρις, εθνικιστής και δυναμικός, θα μπορούσε να αναδειχθεί σε ελλαδίτη Μακάριο - ιδίως εν μέσω του τραγικού πολιτικού κενού που αντιμετωπίζει η χώρα από το 1996, από την ανάδειξη στα πράγματα του Σημιτοσκώληκα.
Οι "σύμμαχοι" διέγνωσαν εγκαίρως την απειλή και διεπίστωσαν τον κίνδυνο που αποτελούσε ο Μακαριστός στα δόλια σχέδια υπονομεύσεως της χώρας, πτωχεύσεώς της, πληθυσμιακής της αλλοιώσεως και αιωνίου δεσμεύσεώς της στα συμφέροντά τους δια των μνημονίων. Καθολική είναι η ομοφωνία εχθρών και φίλων στο ότι, αν ζούσε, αυτή η Πατρίδα θα είχε άλλη τύχη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν bon-viveur at large ως προς τα έξοδα διαβίωσής του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι διέπραξε λάθη, όπως όλοι άλλωστε οι άνδρες του διαμετρήματός του.
Πολλά εξ αυτών αφορούσαν οικονομικά σκάνδαλα. Αλλα μικρά, άλλα μεγάλα. Κάποια αφορούσαν την επιλογή των περί αυτόν προσώπων. Κάποια δεν ήσαν λάθη, ως απεδείχθη εκ των υστέρων, π.χ. η σύγκρουσή του με τον αμερικανόδουλο πρωτίστως και τουρκόδουλο δευτερευόντως Πατριάρχη Κων/πόλεως. Υπήρξε όμως δραστήριος, αγαπούσε το λαό, τη νεολαία και τον τόπο και η παρουσία του παντού, σε συνδυασμό με τον πύρινο πατριωτικό του λόγο, πρακαλούσαν ενθουσιασμό στους παρισταμένους.
Αν ζούσε σήμερα, στα χρόνια της χρεωκοπίας, της φτώχειας, των συσσιτίων και της μετανάστευσης των ελληνοπαίδων στο εξωτερικό, δεν αμφιβάλλει κανείς ότι θα βρισκόταν καθημερινά στις φτωχοσυνοικίες, δίπλα στους αδυνάτους, τους αναξιοπαθείς και τους ασθενείς, δίπλα δηλ. στο Λαό. Αυτή η διαρκής ενδυνάμωση της απήχησής του υπήρξε και η θανατική του καταδίκη. Οταν ο διάσημος Ελληνοαμερικανός χειρούργος δρ. Τζάκης του έκανε την επέμβαση στις ΗΠΑ, διεπίστωσε την ύπαρξη δύο πρωτογενών καρκίνων, πράγμα ιατρικώς αδύνατον.
Παρά τα λάθη και τις αδυναμίες του, δεν ανεδείχθη άλλος αντάξιός του ηγέτης στα ελληνικά πράγματα. Ο παντελώς ακατάλληλος διάδοχός του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, ο Ανύπαρκτος Α', δεν βοηθά διόλου στην ανάδειξη των λαθών και ελλείψεων του Χριστοδούλου αλλά μάλλον στον υπερτονισμό και τη μυθοποίηση ακόμη των όποιων προτερημάτων του.
Ισως λοιπόν, κατ' αντιστοιχίαν προς τον Αχαιό Στρατηγό Φιλοποίμενα - που έζησε όμως σε διαφορετικές εποχές και καταστάσεις, θα έπρεπε να του αναγνωρίσουμε τον τίτλο του "εσχάτου των Ελλήνων"...
Δημοσίευση σχολίου