Η πολιορκία της Βασιλεύουσας από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β’, διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453. Ο Οθωμανικός στρατός οδηγήθηκε έναντι ανταλλάγματος σε μία μικρή και αφύλαχτη πύλη, την Κερκόπορτα, καταφέρνοντας έτσι να εισβάλλει στην Πόλη.
Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος, απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ: «Το δέ τήν Πόλιν σοί δοῦναι οὔτ’ ἐμόν ἐστί οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»!
Αυτό το “Μολών λαβέ” του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β΄, αιώνιο μνημείο ανδρείας και τιμής, έγινε ιερά παρακαταθήκη του Γένους.
Το απόγευμα της 28ης Μαίου, την παραμονή της αλώσεως, απευθύνει συγκλονιστικό Λόγο προς τους στρατιώτες του: «…..παρακαλώ υμάς ίνα στήτε ανδρείως και μετά γενναίας ψυχής, ως πάντοτε έως του νυν εποιήσατε,...».
Δεκάδες χιλιάδες πιστοί μαζί με τον βασιλιά τέλεσαν στην Αγία Σοφία την τελευταία λειτουργία, προσευχόμενοι στην Υπερμάχο Στρατηγό γιά τή σωτηρία της Βασιλεύουσας.
Απίστευτης θηριωδίας σφαγές, λαφυραγωγίες, βιασμοί, εξανδραποδισμοί, λεηλασίες και βεβήλωση εκκλησιών, καταστροφή αναρίθμητων πολιτιστικών θησαυρών, διαδραματίσθηκαν με την εισβολή των Οθωμανών. Και η Πόλη ερημώθηκε ολοσχερώς. Στὶς 29 Μαΐου 1453 «η Κερκόπορτα» άνοιξε και άλλαξε την ιστορία του κόσµου, αφήνοντας το σκοτάδι να κυριεύσει για αιώνες τα πάντα.
Ο Παλαιολόγος προτίμησε να είναι ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Ελεύθερου Γένους, παρά ο πρώτος του υπόδουλου. Και έπεσε ηρωικά μαχόμενος στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, ως απλός στρατιώτης.
Η σωρός του ουδέποτε βρέθηκε. Ο χρόνος σα να σταμάτησε με την κατάληψη της Πόλης. Ο Έλληνας που ποτέ δεν πίστεψε στον θάνατό του, γέννησε τον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιληά, ο οποίος ήθελε τον αυτοκράτορα να παραλαμβάνεται την ύστατη στιγμή από άγγελο Κυρίου και να τοποθετείται μέσα σε κάποια κρύπτη εντός του ιερού ναού της Αγίας Σοφίας, όπου και θα περιμένει έως ότου το «βασιλικόν έθνος» αναστηθεί και τότε η Κωνσταντινούπολη θα ξαναγίνει ελληνική.
Χρέος μας, να κρατήσουμε άσβηστη τη φλόγα και να γιγαντώσουμε την ελπίδα, ζώντας με τη γλυκειὰ προσµονὴ της υποσχέσεως του Αγγέλου, που αντήχησε στους θόλους της Άγια-Σοφιάς την ώρα της Αλώσεως: «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ᾽ναι…». Μέχρις ότου σηµάνουν ξανὰ τα τετρακόσια σήµαντρα και οι εξήντα δυὸ καµπάνες στην Αγιά Σοφιά, σε αυτό το μέγα θαύμα και συγχρόνως αγιάτρευτο τραύμα του Γένους. Και με την μνήμη του Αυτοκράτορα να περιμένει καρτερικά να έλθει το «πλήρωμα του χρόνου» και να επανέλθει η τάξη στον κόσμο.
Γιατί όσο ο θρύλος ζει ο εχθρός θα φοβάται.
Δημοσίευση σχολίου